این روزها
نه سپیدم
نه سیاه
دستی در دست رهایی دارم
پایی در بند
حیرانم ای نازنین!
اینگونه ام مخواه

پیامبر اعظم-صلّی الله علیه و آله- خطاب به حذیفه فرمود:
ای حذیفه! پس از من حجّت خدا بر شما علیّ بن ابی طالب است، کفر ورزیدن به او کفر ورزیدن به خداست و شرک نسبت به او شرک نسبت به خداست و شکّ در او شکّ در خداست و روی گرداندن از او روی گرداندن از خداست و انکار او انکار خداست و ایمان به او ایمان به خداست؛ زیرا او برادر پیامبر خدا و وصیّ او و امام و سرپرست امّت اوست، و اوست ریسمان محکم خدا و استوارترین دستاویز که هرگز نخواهد گسست.
به خاطر او دو گروه هلاک می‌شوند حال آنکه او بی گناه است، دوستدارانی که درباره‌اش زیاده‌روی می‌کنند و کسانی که در حقّ او کوتاهی می‌نمایند.
ای حذیفه! از علی جدا مشو که از من جدا شده‌ای و با او مخالفت مکن که با من مخالفت کرده‌ای، بی‌شک علی از من است و من از اویم، هر که او را ناخشنود سازد مرا ناخشنود ساخته است و هر که او را خوشنود نماید مرا خشنود نموده.

بحار الأنوار، ج38 ص97

سلام آقا؛سلام سرور

بذار؛راحت و رک و راست بگم

اگر راستش را بخواهید؛ یک مشکل کوچک دارم که می دانم

فقط و فقط با دستای پر مهره شما حل می شه؛ مانند تک تک لحظات عمرم.

و  این که بار می خوام به مردم دنبا بگم که؛؛؛؛

درسته که پدرمون غایبه ؛

درسته که  پرده ی غیبت نمی ذاره؛ که چهره ی دل گشای

 آقامون رو ببینیم ؛

درسته که گناهامون آنقدر زیاده که از روبرو شدن باهاش خجالت ؛

سرخ و سفیدمون می کنه؛ولی؛

سرورمون آنقدر بزرگوار و مهربون هست ؛ که برای تک تک مشکلاتمون

دعا کنه و کاری انجام بده.

می خوام به تمام دنیا بگم که میای؛

می خوام که به تمام ستاره ها و کهکشون ها؛ تو را  نشان بدم و

به مردم فریاد بزنم که ؛آهای مردم ؛از خواب پاشید؛

مهدی موعود آمده؛

کسی که روز و شب فریادش می زدید؛

کسی که تو دعا هامون می خواندیمش ؛

کسی که همیشه و همه جا به درد دلامون گوش میداد؛

کسی که  محرم تمام اسرارمون بود ؛

کسی که اگر تمام عالم بهمون پشت می کرد ولی اون یاورمون بود؛

اماممون ؛سرورمون؛ پدرمون آمده .....؛؛؛

.................

ولی افسوس؛افسوس؛که هنوز چشمانم لیاقت دیدن چهره ی

زیبا و دلربایت را ندارد.

افسوس که هنوز نیامدی؛و همه ی این ها آرزو های ما عاشقاست؛

که معلوم نیست که کی بشه.....

وما باید بازهم انتظار بکشیم؛انتظار.

سلام آقا ؛سلام مولای نجابت؛ که به ما هیچ نگفتید

 به ما نگفتید که ما چه کسی هستیم؛ما چی هستیم؛ما از کجا آمده ایم ؛و به کجا می رسیم؛؛؛؛

به ما از بی وفاییمان ؛ از عهد شکنیمان؛از گناهانمان که شما برایمان استغفار می کنید نمی گویید؛؛؛

از محبت خود هم نمی گویید؛؛؛؛؛؛؛؛؛ اما در عوض ما گنه کاران می گوییم؛؛؛؛

می گوییم:

خدایا؛مشکلاتمان زیاد شده است؛؛؛؛؛........

خدایا؛فساد بی داد می کند؛؛؛؛؛؛..........

خدایا مریض هایمان دوایی به جز ظهور ندارند؛؛؛؛؛؛

پس ظهور کن؛؛؛؛؛؛؛؛..........

..........

و شما تمام این ها را می شنوی ؛و نمی گویی پس من چه؛؛؛؛؛؛؛

نمی گویی ؛های مردمان ؛من سرور و مولا و آقا و امامتان و پدر دلسوزتان هستم

من هستم که هزار سال است که درد و رنج غیبت را با درد و رنج روی کبود؛ فرق ضربه خورده؛

سر های از تن جدا؛ گوشواره های سه ساله؛و تک تک این مصیب ها را با هم آمیخته ام ؛؛؛؛؛

و هیچ نگفتم؛ و برای گناهانتان استغفار کردم و از برای صواب هایتان خدا را شکر؛؛؛

..............

اما حال من می گویم:؛؛

و نمی دانم چرا خجالت رویمان را سرخ و سفید نمی کند؛

آیا کسی در این دنیای خاکی نیست که بگوید که تو کی هستی که می گویی درد و رنجت زیاد شده است؛؛؛؛؛؛؛؛؛

تو کی هستی:که سر از تن جده را بر فراز نیزه ها مانند غدیر فراموش کردی ؛ وحال  با چه رویی از خدا طلب ظهور برای مشکلات خودت می کنی؛

ما نماز هایمان را خوب می خوانیم؛یا عبادتهای دیگرمان را از سر اخلاص و برای خدا انجام می دهیم؟ که حال دعا بر امر فرج برای رفع مشکلاتمان می کنیم

؛ما خیلی بنده های خوبی بودیم که خداوند دستور فرج دهند؛

......................

آیا تا به حال شده است که بگوییم ؛ پهلوی دخت رسول خدا راشکسته اند

سر پسر اشرف مخلوقات را بر نیزه نهادند؛

تا به حال گفته ایم به خاطر دل سه ساله ظهور کن

نمی دانم ما چه یارانی هستیم؛؛؛؛؛؛؛؛؛

و نمی دانم شما چقدر بزرگوارید که هیچگاه این را به ما نگفتید؛؛؛؛؛هیچگاه؛؛؛؛؛؛؛؛

آقا جون نمی دونم چرا با آوردن اسم شما معمولا به یاد یه نفر دیگه هم میفتم ،

 یکی که عاشق شما بودن رو بهم یاد داد و من رو با اسم شما آشنا کرد .

 حتما میدونی که منظورم کیه وحتما میدونی که داریم به سالگرد وفاتش نزدیک میشیم ، آره سالگرد پدر بزرگم رو میگم .

 به همین خاطر وبه رسم احترام مطلبی رو که چند وقت پیش خطاب به او و در غم دوری او نوشته بودم رو مینویسم تا بدونی که بدون او چقدر دنبال شما گشتن سخته !

    چقدر از تو دور ماندم !

چقدر از تو دور ماندم ، جقدر از خود دور ماندم . کلامم را با چشم دل بخوان که ببینی آن را با آب زلالی از جنس اشک نوشته ام . آن را بخوان که حدیثی از فراق تو ست. آن را بخوان وبدان که از خود توان نوشتن نداشتم .

یادم است که میگفتی باید به آنجایی که لایق آنیم ، یعنی بهشت برین دست یابیم . اما میدانی که بی تو یافتن مسیر بهشت چقدر دشوار است . آخر نشان آن را از که بپرسم که خود ره گم کرده نباشد و از که بپرسم در حالی که هیچ  راه شناسی نمی یابم ودر این سرای بی کسی تنها خود را میبینم بی تو و تنها و نمی دانم بعد از تو چه کسی با لبخندش مرا به سوی خدا خواهد خواند و چه کسی با نگاهش قلبم را آرام خواهد کرد که مهدی (عج) می آید . دیگر چه کسی عصا زنان راه نماز را نشانم خواهد داد  . دیگر چه کسی با قطرات اشکش بذر حب مولا را در دلم خواهد کاشت .

کاش بودی ودستم را می گرفتی یا شاید ای کاش من بودم در آن مسیری که تو در آن قدم بر می داشتی . ولی افسوس که آن راه را گم کرده ام ، همان راهی که تونشانم دادی ، راه بهشت را می گویم ، همان بهشت گم شده .

یادت هست آن روزی را که رفتی ، من در کجای این مسیر بودم ، حال آرزو دارم همان جا مانده بودم تا لااقل راه را گم نکرده بودم . اما میدانم که نمی توان در یک جا ماند وباید رفت واز این روست که به امید خدا به خود جرئت حرکت دادم و می دانم آن را به مدد تو خواهم یافت .      ان شا الله 

ابوبصیر از اصحاب امام صادق(علیه‌السلام) تعریف می‌کند که: همسایه‌ای داشتم که از همکاران سلطان ظالم و ستمکار بود و ثروت زیادی از کنار این سلطان به دست آورده بود، و کنیزان و غلامانی داشت و هر شب مجلسی از عیّاشان تشکیل می‌داد و به لهو و لعب و عیش و طرب می‌گذرانید و چند کنیز آوازه‌خوان و مطرب داشت که می‌خواندند و شراب می‌دادند و می‌خوردند. چون این فرد همسایه من بود همیشه صدای آن منکرات از خانه او به گوش ما می‌رسید و ما را ناراحت می‌کرد.

چندین بار به او گوشزد کردم که صدای ساز و آوازت، موجب اذیت و آزار من و خانواده‌ام می‌شود؛ ولی متاسفانه توجه نمی‌کرد، و اصرار و تکرار من به جایی نمی‌رسید؛ تا یک روز گفت: من مردی مبتلایم و اسیر شیطان شده‌ام اما تو گرفتار شیطان و هوای نفس نیستی. اگر وضع مرا به صاحب خود آقا حضرت صادق(علیه‌السلام) بگویی شاید حضرت دعایی کرده و خداوند مرا از پیروی نفس نجات دهد.

ابوبصیر می‌گوید: سخن آن مرد بر دلم نشست. وقتی خدمت امام صادق(علیه‌السلام) رسیدم؛ داستان همسایه‌ام را به آن حضرت عرض کردم. حضرت فرمود: وقتی که به کوفه برگشتی او به دیدن تو خواهد آمد، به او بگو جعفر بن محمد(علیهماالسلام) می‌گوید اگر کارهای زشت و ناپسندت را ترک کنی؛ من برایت بهشت را ضمانت می‌کنم.

وقتی به کوفه برگشتم مردم به دیدنم آمدند آن همسایه‌ام نیز با آنها بود، وقتی مهمان‌ها رفتند و اطاق خلوت شد؛ گفتم وضع تو را برای امام صادق(علیه‌السلام) شرح دادم حضرت فرمود: سلام مرا به او برسان و بگو آن اعمال زشتت را ترک کن تا من برایت بهشت را ضمانت کنم.

آن مرد تا این سخن را شنید گریه‌اش گرفت. گفت تو را به خدا آقا امام صادق(علیه‌السلام) این حرف را به تو زد. گفتم به خدا قسم حضرت اینگونه فرمودند. گفت: برای من همین بس است و از منزلم خارج شد.

پس از چند روز که گذشت فردی را به دنبال من فرستاد، وقتی نزد او رفتم دیدم پشت در ایستاده و برهنه است گفت: هر چه مال داشتم در محلش صرف کردم و چیزی باقی نگذاشتم، برای این است که بدون لباس مانده‌ام. من سریع به دوستان مراجعه نموده و مقداری لباس که او را تامین کند تهیه کرده، و برایش آوردم.

بعد از چند روز پیغام داد مریض شده‌ام بیا تو را ببینم. در مدت بیماری‌اش مرتب از او خبر می‌گرفتم و با داروهایی به معالجه‌اش مشغول بودم. بالاخره یک روز به حال احتضار رسید. در کنار بسترش نشسته بودم و او در حال مرگ بود. در آن حال بیهوش شد؛ وقتی بهوش آمد در حالی که لبخند می‌زد گفت:

ای ابابصیر صاحبت امام صادق(علیه‌السلام) به وعده خود وفا کرد، این را گفت و دیده از جهان بست.

در همان سال وقتی به حج رفتم در مدینه خدمت امام صادق(علیه‌السلام) رسیدم، در منزل اجازه ورود خواستم، همین که وارد منزل شدم هنوز یک پایم در خارج منزل بود که حضرت فرمود: ای ابابصیر دیدی ما به وعده خود نسبت به همسایه‌ات وفا کردیم؟!

بیایید به امام زمان قول بدهیم که دست از گناهامون برداریم تا امام زمان(عج)، رضایت خدا، خود و در نهایت بهشت را برایمان تضمین کند.

برگرفته از بحارالانوار، ج 11 .