ادامه مطلب...

  

»»

وقتی که تو بیایی؛ مردم را به فراسوی افقهای عشق و ایمان دعوت می کنی و آدمی را میهمان بهشت می کنی. عشق زیباترین گلواژه هستی است و تو می آیی که شعراین گلواژه هستی و سرود پاکدلان باغ زندگی را بسرائی وقتی که بیایی،تنها گوهر روی تو است که می تواند دلهای زنگ زده انسانهایی راکه عشق به خدا درآنها جوانه نزده جلا دهد. وقتی بیایی خورشید امامت تو دوباره به دلهای پژمرده  ما جانی تازه می دهد و نهال عشق، ایمان معرفت و هزاران چیز دیگر را در وجودمان می کاری و با آمدنت زمستان شرمسار می شود و جای خودش را به بهاری همچون تو می دهد. خورشید توان درخشیدن ندارد، چراکه شرم دارد درمقابل خورشیدی همانند تو بتابد.

این روز های انتظار
چه هوایی دارد
انگار
همین امروز و فردا می آید
میخواهم خودم را آماده کنم
ولی نمیتوانم
ای کاش
من هم
مثل آنهایی که الان
غایب من، براشان پیداست بودم
آری
آن امامی که برای من و تو پنهان است
آن عزیزی که من و تو نمیبینیمش
بعضی از ما
با دلی پاکو خلوص نیت
او را می بینند
ای کاش
من هم مثل آنها بودم
حالا چه کنم ؟
الآن که من مثل آنها نیستم
چه کنم ؟
آخر، من هم دل دارم
من هم
می خاوهم با او باشم
بی گمان این دل من
پر از اندوه و گناه و ستم است
آری فهمیدم
دل سیاه است
من باید این سیاهی را از بین ببرم
تا بیاید
حتما می آید
ای کاش زود تر این فکر به سرم می آمد
آخر من تنها !
دنیا چه ؟
حل مشکل اینجاست
تو بیا

تهیه کننده برنامه گفتمان گفت: این برنامه با هدف پاسخ به شبهات مهدوی، منجی آخرالزمان و چگونگی قیام آن حضرت پخش می شود

ناصر هاشمی در گفت و گو با آینده روشن خاطرنشان کرد: برنامه این هفته به صورت میزگرد با حضور یک کارشناس در داخل استودیو (حجت الاسلام کارگر) و یک کارشناس نیز در بیرون (سیدخلیل طاووسی) از طریق ارتباط تلفنی نیز در پخش بهتر این برنامه با ما همکاری دارند و برای تنوع بیشتر در برنامه این کارشناسان در هفته های آینده نیز ممکن است تغییر کنند.                    ادامه مطلب...

سلامی که نشانه اشتیاق است و شور،

سلامی از جنس نیاز و تمنا؛

این سلام‌ها می‌ماند، هر چند پاسخ سلامت را نمی‌شنویم ...

پاسخ ‌ما را می‌دهی، گوش ما شنوا نیست.

شاید چون چراغ دل‌های­مان روشن نیست.

این چراغ دل را خودمان خاموش کردیم.

بی آن که بدانیم کی خاموش شد.

خودمان بودیم که این بلای سیاه را بر سرمان آوردیم که دیگر سلام‌مان، برای او خریدار ندارد.

سلام کردیم، راه به راه و سلام گفتم، دم به دم، ولی دریغ از این که سلام‌مان یک رنگ نبود.

شور در ذات سلام‌مان پنهان بود،

نیاز در جان سلام‌مان، پیدا بود.

ولی هیچ کدام از سلام‌های‌مان را آگاهانه نداریم.

سلام دادیم؛

تنها برای این که سلامی داده باشیم.

غبار عادت نشسته بر روی این سلام‌ها

و برای غبارزدایی، همتی نیست در وجودمان و تا اندوختن همت باید صبور بود.

باید بر میزان همت‌مان بیفزاییم و پیش از آن که آستین همت را مردانه بالا بزنیم،

باید به معرفت دست یابیم.

معرفتی که همه جا و همه وقت، راه گشاست و ما را از گمراهی دور می‌دارد.

اگر در پس سلام‌های‌مان، معرفت بود، می‌شنیدیم پاسخ تک‌تک سلام‌های‌مان را .

سلام!

سلام بر تو که نگران مایی و این نگرانی، تو را می‌آزارد.

سلام بر تو که ایستاده‌ای بر سر راه حقیقت و نشان می‌دهی قله‌های کمال را.

سلام بر تو،

تویی که نمی‌خواهی توشه‌های‌مان خالی باشد

و نگاه‌مان، حسرت بار،

و دست‌های‌مان لرزان باشد

و اندیشه‌های‌مان منحرف،

تویی که راه را برای اهریمن­های خرد و کلان سد کرده‌ای،

تا چنگ نزنند به جان بیداران و آگاهان.

و باز هم سلام!